In Intelligente emotie trekt Ludo Abicht ten strijde tegen verschillende vormen van een romantisch extremisme, waarvan de opkomst in onze cultuur te verklaren is vanuit een contestatie van de moderniteit en de Verlichtingsfilosofie. De kern van de huidige problemen situeert zich in het niet kunnen verzoenen van de zelfverzekerde rationaliteit van de verlichting en de emotionaliteit van de romantiek. Volgens Abicht kan een begrip als 'intelligente emotie' ons opnieuw vaste grond onder de voeten bezorgen. Door voor dit begrip te kiezen, kan Abicht de discussie met de psychologen die pleiten voor 'emotionele intelligentie', niet uit de weg gaan. En hier is Abicht niet op zijn sterkst. Hij kent het werk van Goleman en volgelingen onvoldoende om met hen een radicale discussie aan te gaan. Opvallend is overigens dat bij de opgenomen bronnen niet aan Goleman gerefereerd wordt. Volgens Abicht komt 'emotionele intelligentie' in laatste instantie neer op een capitulatie van de verdacht geworden rede voor de onbetrouwbare bevrediging van het gevoel. Abicht blijft emoties wantrouwen. Emoties zijn op het particuliere en het onmiddellijke gericht. Zonder emoties kunnen we geen menswaardig leven leiden, maar een menswaardig leven op basis van die emoties alleen, is uiterst precair. Het is de meerwaarde van de intelligente emotie, dat ze ons in staat stelt onze gevoelens te uiten, zonder eraan verslaafd te geraken, en ons verstand op geen enkel moment uit te schakelen, zonder het te overschatten. Intelligente emotie vormt ook het fundament voor echte interculturaliteit.

In zijn analyses gaat Abicht didactisch te werk. Als een leermeester verduidelijkt hij voortdurend de gehanteerde begrippen. In een apart hoofdstuk analyseert hij gebruik en misbruik van taal. Opbouwende dialoog moet onvermijdelijk worden voorafgegaan door een zo ondubbelzinnig mogelijke definitie van de gebruikte termen. In het volgende hoofdstuk bakent hij complexe begrippen als moderniteit, modernisme, postmoderniteit en postmodernisme dan ook nauwkeurig af. Abicht citeert veelvuldig. Hij kent zijn klassiekers. De persoonlijke geschiedenis van de auteur is daarbij een referentiekader. De katholieke Kerk, het communisme, het jodendom, de identiteit van een volk zijn thema's die in zijn vroegere boeken al aan de orde kwamen en die ook nu aanwezig zijn. In Intelligente emotie leren we Ludo Abicht kennen als een niet dogmatisch, ongebonden denker, die in de discussie over de problemen waarmee onze cultuur geconfronteerd wordt, een belangrijke bijdrage levert. Hij is een voorbeeld van inclusief denker. Meer dan anderen slaagt hij erin de standpunten van tegenstrevers in te nemen en te vertolken. Hij relativeert zijn eigen visie, maar verloochent die niet. [Rik Belmans] Verberg tekst

Het denken uit de Verlichting lijkt definitief te hebben afgedaan: de overwaardering van de rationaliteit heeft volgens velen in de twintigste eeuw bewezen meer problemen op te roepen dan op te lossen. Wij zijn toe aan een nieuwe Romantiek, waarin de emotie in haar grillige veelvormigheid weer vrij spel krijgt. De Vlaamse filosoof Ludo Abicht (1936) pleit voor een tussenweg die hij "Intelligente Emotie" noemt, rationeel èn emotioneel, maar met oog voor de beperkingen van beide. Hoe hij zich dat voorstelt, blijft onduidelijk: hij blijft steken in een wat verward overzicht van de ontwikkeling van de Westerse cultuur in de afgelopen eeuwen.